Arequipa y Cañon del Colca

¡Hola amigos! Deze week voert de weg naar Arequipa, de tweede stad van Peru (na Lima) een rijke stad ook te oordelen naar de winkels, de auto's en de vele uitgaansmogelijkheden. Donderdagavond weg (vrijdag wordt er wegens de dag van de arbeid niet gewerkt.) De nachtbus naar Arequipa doet het goed. Deze keer een eerste klas reis, met ruime slaapmogelijkheid. Vrijdagochtend vroeg in Arequipa gaat de reis gelijk door naar het pickupadres waar we met een busje naar Chivay rijden.
Chivay ligt bij de overgang van de Colcavallei naar de Colcacanyon. Deze canyon is de op één na diepste in de wereld. Onderweg blijkt al direct waarom. De rivier snijdt hier als een mes door de boter, door dikke lagen volcaanstof en ander betrekkelijk “zacht” vulkanisch materiaal.
Onderweg komen we door het “Reserva Nacional Salinas y Aguada", een beschermd natuurgebied. Dit gebied vormt een hoogvlakte op een hoogte van gemiddeld zo'n 4300 en een uitkijkpunt op rond de 4900 meter met een weids uitzicht over de omgeving. Deze keer geen last van hoogteziekte maar het is ook geen hoogte om even een sprintje te trekken. Je zit hier inmiddels hoger dan de Mont Blanc. Het park wordt vooral bevolkt door de Zuid-Amerikaanse kamelenfamilies: De Lama, de Alpaca, de Vecunia en de Guanaco. De laatste is zo schuw dat die slechts zéér zelden wordt waargenomen. De Vicunia is wat slanker dan de Lama. Daarnaast heeft hij een typische bruin-oranje kleur en een witte keel. Ook de Vicuñas zijn beschermd. De Alpaca is weer wat kleiner en ranker dan de Lama en ook het hoofd is wat “vriendelijker”. De Alpaca wordt gehouden voor de wol en voor het malse en smakelijke vlees. De Lama is zo verstandig om zich al vroeg aan sterk riekende grassen te buiten te gaan. De smaak van het Lamavlees is al vroeg zo zwaar dat de mens er vanaf ziet. Daarnaast zien we enkele Viscachas (een knaagdier dat verwant is aan de Chinchilla.) De vlakte is boomloos en dor met vele lage struikjes en cactussen. Na het natuurgebied duiken we dertienhonderd meter omlaag naar Chivay.
Chivay zelf is een wat duf plaatsje dat vooral dient als tussenstop voor de reizigers van en naar de cañon. In de middag doen in de omgeving we een pittige wandeling langs de typische terrassen, met nog een terloops bezoekje aan verschillende oude Inkagraven. Tot slot is het heerlijk uitdrijven in water dat afkomstig uit de nabijgelegen warme bronnen. Hier en daar is in de lucht nog een spoortje zwavel te ontwaren, maar dat mag de pret niet drukken.
Na een rustige avond gaan we de volgende ochtend, om vijven, op pad om op tijd bij het uitzichtpunt “Cruz del Condor” te zijn. Als we daar rond achten aankomen genieten we van het uitzicht over de cañon. Dan een half uurtje later zien we de eerste Condors. Een imponerend gezicht hoe deze vogels op de luchtstroom schijnbaar moeiteloos voorbij zweven. Condors kunnen zo'n honderd jaar oud worden. De kuikens leven plm twee jaar in het nest voor ze uitvliegen. Door de hoogte waarop het nest ligt is even proefvliegen er niet bij. Het kuiken heeft van het nest tot de boden van de cañon gelegenheid om zich in z'n vlieginstinct te verdiepen. Lukt het dan kan er gevlogen worden, lukt het niet dan duurt het lijden maar kort. Zo'n 50% schijnt op tijd te zijn met het ontwikkelen van zijn vliegkunst. Met een spanwijdte van plm drie meter wordt dit een echte koning onder de vogels. Een koning die overigens gewend is in groepen te leven. Toch is het geen roofvogel in de strikte zin van het woord. De condor is géén jachtvogel die op prooi jaagt, de snavel en poten zijn daar ongeschikt voor. De condor is een opruimer die dode dieren eet.
In de loop van de dag trekken we langs enkele dorpen terug richting Arequipa waar we zaterdagmiddag aankomen. Arequipa is een witte stad, door de lichte kleur van het vulkanisch gesteente in deze omgeving, dat van ouds her als bouwmateriaal dient. De stad ligt zo goed als tegen de slaperige vulkaan El Misti die een krappe zesduizend meter hoogte meet. Het is een bruisende stad. Eind van de middag stroomt de plaza de Armas (het plein) vol en de mensen blijven tot diep in de avond. Op een hoogte van een krappe vijfentwintighonderd meter is het hier in de avond veel aangenamer dan het duizend meter hoger gelegen Cusco waar het na verdwijnen van de zon al snel afkoelt. Vooral het klooster Monasterio de Santa Catalina in Arequipa is een bezoek waard. Dit klooster vormt een stad in de stad. Indertijd vooral gericht op het kuise en scholastische leven van de vier- a vijfhonder nonnen die hier woonden. Waren de “welgestelde” nonnen destijds gewend zich door dienstbodes en slaafjes te laten verzorgen; Santa Catalina bracht hier (in opdracht van de Paus destijds) verandering in. De dames moesten alles zelf doen en als kroon op het werk was er studie, dienstbaarheid en zelfkastijding om de laatste restjes zondigheid uit te rukken. Nu is het klooster nog slechts een bezienswaardigheid, zij het dat de gesels en de matjes fijn prikkeldraad weinig uitnodigend ogen, maar wel tot de verbeelding spreken. Weer eens een heel andere kijk op het studentenleven.
Na enkele dagen vol nieuwe indrukken is er 's avonds de reis terug naar Cusco. Na een vergelijkend onderzoek bleek ons inmiddels dat de veel geroemde busmaatschappij Cruz del Sur vooral èèèrrrg duur en weinig service gericht is (nog afgezien van de smerige en onveilige terminal gelegen in een achterbuurt van Cusco.) Busmaatschappijen als Cromotex en Julsa zijn niet alleen veel goedkoper, ze zijn ook veel service gerichter. Ook hier is het niet alles goud wat er blinkt. Iets om in gedachte te houden voor de laatste week van het bezoek aan Peru. Volgende week volgt eerst een hoogtepunt, de Incatrail met tot slot het bezoek aan Machu Picchu. Afhankelijk van de conditie daarna wordt het reizen of uitslapen voor de laatste week. ¡Hasta Luego!